En als kadootje hebben we weer internet.
Ik denk dat het surftegoed voor 2011 op was.
De verhalen van afgelopen week komen eraan, maar nog even geduld. Het wordt namelijk 16 graden vandaag, dus dan ga je niet met je snotkoker achter een laptop zitten.
Wel vast wat plaatjes.
Het begon allemaal in de drie dagen voor de vakantie.
Er zaten wat gaatjes in sommige kledingstukken en na wat nader onderzoek bleek onze kledingkast bewoond te worden door vriendjes van Dorus, die met die ouwe jas.
In paniek naar de enige echte drogist op de markt in Delft.
"Gewoon al uw kleren wassen en een paar motteballetjes er tussen leggen".
Dat klinkt misschien te doen, maar wij hebben kleding genoeg om een middelgrote Litouwse havenstad van zowel een zomer- als een wintergarderobe te voorzien.
Van ontspannen een paar overhemden in een koffertje laten glijden en op het akkertje naar la France was plotseling geen sprake meer.
Die chinezen van de wasserette om de hoek hadden wat van ons kunnen leren, maar die gasten kopieren al genoeg.
Vanzelfsprekend hebben we de klus geklaard en en passant ook nog een paar kuub afdankertjes de deur uit gedaan.
Zaterdag wilde ik om half tien gaan rijden had ik gezegd, er vanuit gaande dat we dan om half twaalf wel weg zouden zijn gezien eerdere ervaringen. Tot mijn verbazing reden we om tien uur al de straat uit na de buurtjes in hun badjas gedag gezoend te hebben.
Het zonnetje scheen en de mensen reden eens een keertje lekker door. In een poep en een zucht waren we voorbij de afslag Ridderkerk en kwam ik erachter dat mijn jas met daarin mijn paspoort natuurlijk nog netjes op de kapstok hing.
Gingen we toch nog om half twaalf van huis.
Zonder verdere bijzonderheden aangekomen bij la Marmotte in Langres, een nietszeggende, maar alleszins redelijke moderne herberg, waar we na goed eten en lekker slapen weer vertrokken richting Mollans.
Ook daar kwamen we probleemloos aan en in een mum van tijd stonden de spulletjes binnen.
Onze vriend Mickaël had inderdaad de kachel op het nieuwe rookkanaal aangesloten en wat is het dan jammer als je geen hout hebt om erin te gooien.
Wat ook jammer was, was dat bij het openen van het oude rookkanaal er toch iets meer roet uit kwam dan verwacht en de woonkamer bedekt was met een iets weerbarstiger grauwsluiertje dan die van dat prinsessenkind uit die ene wasmiddelreklame.
Gelukkig zijn we inmiddels erg bedreven in totale schoonmaak, dus na een half dagje spelen met sop en spons konden we even lekker in de zon.
En passant de inrichting aangepast aan de winter, want dan zit je bij de kachel, dat weet iedere ........ Hoe we dat in de zomer gaan doen weten we nog niet, want het originele plan om de kachel dan met pijp en al weg te halen lijkt opeens niet meer zo'n goed idee.
Gelukkig hebben we hoezen om de bank, die dus zo de wasmachine in konden.
"Er ligt hier een beetje water" zei Beppie toen ze klaar was met zonder bril haar tanden poetsen.
De afvoer van de wasmachine was uit de pijp geschoten.
Met al onze saneringservaring was de badkamer nu ook brandschoon en is hopelijk de vakantie begonnen.
Afgezien van het feit dan dat de halve inboedel uit de kelder van de overbuurvrouw midden in de nacht tegen onze voorgevel en in het raamkozijn gestapeld stond en ik best de luiken dicht wilde doen.
Haar zoon kwam wat later enigszins beschaamd de boel weer terugzetten in de kelder, terwijl zijn moeder , al scheldend, zo nu en dan een fles of pot uit het raam op de tweede verdieping op straat keilde.
De volgende dag bleek dat ze Mickaël ook al had bekogeld met potten verf omdat hij aan het werk was bij die gasten die er toch nooit zijn.
Na navraag bij de aardige buren bleek dat zij dat wel vaker doet en het goddank niet tegen ons persoonlijk is en ze al een jaar of tien kniftig is. Wij zagen ons paleis al in vlammen opgaan of zo.
Haar zoon is wel een aardige knul, hij kreeg een dikke duim van Eliane, de aardige buurvrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten